Şerefli Millet olmak bu olsa gerek. Ne kadar şükretsek azdır. “Şükürler olsun Allahımıza, nasıl öderiz atalarımızın hakkını” bu sözler Çarşamba günü yani 27 Mart tarihinde sabah kahvaltısını yaparken eşimle aramızdaki konuşmalarda geçti. Kanal Türk televizyonundaki canlı yayında Afrin’de dağıtılan yemek, gıda ve diğer yardımları izlerken kuyruk olan, sıraya giren insanları gördük. Aralarında genç, ihtiyar, kadın, erkek, sağlam ve özürlü çocuklar. Yetim kalmış yüzlerce yavru. Bu acı manzarayı izlerken ister istemez duygulandım ve dedim ki “Hanım ne kadar şükretsek azdır. Türk Milleti’nin tarihinde böyle bir manzara yoktur. Ölmenin şeref olduğunu bilmek çok önemli.” Haksızda değilim. Malazgirt’ten bugünkü Afrin’e kadar ecdadımız torunlarına, evlatlarına böyle yüz karası hatıralar bırakmamış. Onun için Türk tarihinde müstemleke olan, köleliğe rıza gösteren, kadınlarına, namuslarına sahip çıkamayan kara sayfalar yoktur. İnşallah bundan sonrada olmaz. Elbette “iç kurt denilen zibidiler, şuursuz alçaklar, kırma tiplere zaman zaman rastlanır.” 1980 öncesi devrimci geçinen, polis, asker katili satılmış hainlerin yaptıkları propagandalarda kadın,erkek, genç, ihtiyar insanları okullara toplayıp Maoculuk, Lenincilik, komünizm, devrim ne demektir şeklindeki akıttıkları salyalara itiraz eden, Mehmetçiğin ve polisimizin yanında yer alan yine bozkurtlar , ülkücüler olmuştur. Benimde on sekiz yaşındaki kardeşim akşam namazına giderken, abdestli olarak o itler tarafından şehit edilmiştir. Şehit diyorum çünkü bir yıl sonra kardeşimin mezarını yaptırırken kabirde büsbütün yattığını görmüştük.
 
Allahım onların mekanlarını ve bütün şehitlerimizin ruhlarını  şad etsin. Hiç unutmuyorum. 1972’de milli güvenlik hocamız, jandarma yarbayı büyüğümüze şu hatırayı anlatarak bizi ağlatmıştı. “Yunanlılar bir baskın anında Türk yüzbaşısının nişanlısını tespit ederler. Namusunun kutsallığını bilen o Türk kızı intiharın büyük günah olduğunu bilir. Ancak bir Yunan keferesine teslim olmamak için çeyizindeki gelinliğini giyerek “sana geliyorum Allahım, beni affet “ diyerek kendisini uçurumdan atar. Onun için diyorum ki “Müslümanım, Türk’üm” demekten kaçınan, utanmaz reziller böyle yüz karası dilencilikler yoktur. Tabi Arap şıhları ve şeyhleri bunları anlamazlar. Malum ya “Nişadırdan şeker olmaz…”