Osmanlı İmparatorluğu üç büyük ideali gerek coğrafya üzerinde, gerekse medeniyet yapısı içersinde gerçekleştirmeyi hedef almıştır. Birincisi, aynı dine mensup olan insanların mutluluğunu sağlamak üzere bunların birliğini, beraberliğini sağlamak, ülküsü ve hedefidir. Bu anlayış tamamen İslami bir şuurdur. “Müminler kendi aralarında merhametli olurlar. Kafirlere karşı şiddetli olurlar.” (Bak. Kur’an-ı Kerim. İkincisi ise Türklerin birliğini, beraberliğini sağlamak hedefidir. Üçüncüsü ise bütün dünyayı bir birleşik dünya haline getirerek, yeryüzünde bir hak ve adaleti tesis etme gayesini gerçekleştirmektir. Bu ülküye Osmanlı aydınları ve yazarları, ilim adamları “Nizam-ı Âlem” deyimi ile temas etmişlerdir. Ne yazık ki Osmanlı devleti belirli sınırlara vardıktan sonra enerjisini ve ülküsünü kaybetmiştir. Daha doğrusu devşirmelerle, sızmalarla, yabancı evliliklerle ülküsünü unutmuştur. Neticede Viyana yenilgisinden sonra kâfir takımının, imansız ve hainlerin, Yahudi uşakları Mukaddes İttifak adını koydukları bir kefere güruhu ile Osmanlı’ya saldırmışlar ve Osmanlı Devleti ilk defa Karlofça Antlaşması’nı imzalamak zorunda kalmıştır. Neticede tam 224 yıl, yani Türkiye Cumhuriyeti kuruluncaya kadar çekilen acıların ve ıstırapların, ödenen bedellerin haddi hesabı yoktur. Onun için Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ne karşı söz söyleyen, cephe alan şarlatanların ve yerli yabancı kefere takımının gizli ihanetlerini iyi bilen devlet yöneticilerine ihtiyaç vardır. İşte Fransa’da Kur’an-ı Kerim’e karşı alınan vahşi tavrın sebebi de budur. Yahudiymiş, Hıristiyanmış, münafıkmış, yok efendim Batılı, Avrupalı imiş tümünün köküne kibrit suyu, kefereden ve münafıklardan dost olmaz. Vesselam.